Menigeen meent dat je zwerfkatten niet mag voeden. En dat terwijl de diertjes daar grotendeels afhankelijk van zijn. Ook het afschieten! van katten roept relatief weinig weerstand op. Verhaal over een ontmoeting met katten zonder huis.
Ontmoeting met parkkatten
‘God’ weet dat we toe waren aan een ontspannen weekend. We zouden vrijdag 22 september vertrekken naar een leuk huisje in Overloon en maandag terugkomen. Op de laatste dag van onze minivakantie zouden we voor ons nieuwe huis meteen shoppen voor goedkopere keukens, net over de grens in Duitsland. De keuken kwam er niet, de katten bijna wel.
De dag van vertrek begint met een verlammende hoofdpijn. Dankzij het verlangen naar ontspanning en een handvol pijnstillers kunnen we rond vier uur ’s middags toch vertrekken vanuit Rotterdam. Vlak voor vertrek zie ik op tafel nog de zakjes Sheba van onze overleden lieve kat Beau liggen. Iets in me wil ze inpakken, maar ik doe het niet.
Daar heb ik meteen spijt van als we ons huisje binnenwandelen. Buiten in het tuintje ligt een rode poes. Met in haar kielzog een klein zwart kittentje. Ze kijken ons aan met grote verwonderde ogen. Al gauw duiken er andere poezen op. Een mooie zwarte kater en een zwart-witte poes op leeftijd. De zwarte kat laat zich maar wat graag aaien.
Ik haast me naar de parkwinkel/receptie. In de veronderstelling dat ze naast de gebruikelijke koffie en pindakaas vast wel een blikje Whiskas verkopen. Het tegendeel blijkt waar: “Nee dat verkopen we niet, “ bitst de receptioniste/winkelmedewerkster ons toe. Ze vertelt dat de katten eens om de zoveel tijd worden gevangen en naar het asiel gebracht.
Teleurgesteld en hongerig nemen we tegen acht uur ’s avonds plaats aan onze tafel bij restaurant Broer & Zus. “Nee ze vinden het hier niet zo leuk als je de katten eten geeft, “vertelt de serveerster. “Ik snap je zorgen om ze. Een jongen die hier werkte, heeft daarom een kitten gewoon meegenomen naar huis, “ zegt ze met een samenzweerderige glimlach.
Doggybag
Dat is geen optie, vindt mijn man. En, zo denken we allebei: horen ze misschien niet bij elkaar? Misschien is die rode wel de moeder van het kittentje. Misschien zijn het onafscheidelijke vrienden. We willen niet de oorzaak zijn van nog meer drama in het leven van de onfortuinlijke poezen. En dus vraag ik een doggybag voor mijn half opgegeten biefstuk. De katten vinden dat ook goed.
De daaropvolgende twee dagen zijn de katten verzekerd van eten en drinken. Bescheiden storten ze zich op zakjes natvoer. De rode poes geeft het kittentje regelmatig letterlijk op zijn kop. Zij is niet meer te socialiseren, maar blijft graag licht blazend in mijn buurt. Ik zie dat haar tanden niet meer goed zijn. De zwarte kater en de oude zwart-witte poes hebben duidelijk nog wat huiselijke knuffels in te halen. Af en toe voegt een zwarte poes zich bij het gezelschap. Het kittentje voelt zich bij ons veilig genoeg om een beleefde poging te doen om in de gordijnen te hangen.
Na de nodige tranen neem ik dan maandag afscheid van ze. Gezien de heersende opvattingen in het park rep ik met geen woord meer over de katten. Zij houden zich ook stil, zeker als er een Landallbusje voorbij rijdt.
Eenmaal thuis -zonder keuken overigens- stuur ik nog een mail naar het vakantiepark. Of ik iemand kan spreken die over de katten gaat. ‘Of we in overleg iets voor ze kunnen doen en of dat nodig is,’ formuleer ik voorzichtig. “Wij zorgen er regelmatig voor dat deze katten op een vriendelijke manier overgeplaatst worden naar een andere omgeving. Na voor de katten een druk voorjaar, zijn het er momenteel iets meer geworden,’ luidt het korte antwoord van alweer de receptie.
Het kittentje voelt zich bij ons veilig genoeg om een beleefde poging te doen om in de gordijnen te hangen.
Ongestoord voortplanten
Onvindbaar
“Op vakantieparken komen veel zwerfkatten voor. Dit komt omdat vakantiegangers de katten meenemen, maar wanneer ze naar huis gaan is de kat vaak onvindbaar,” zegt Isabelle van Stichting Zwerfkat die ik daarna benader. “Het gevolg zijn een boel vruchtbare katten die zich ongestoord kunnen voortplanten.” Op zich hebben de katten geen vreselijk bestaan, zegt ze ook. “Het is inderdaad wel veel beter wanneer ze worden gevangen, geneutraliseerd en indien mogelijk geplaatst,” zegt ze desgevraagd. “Sommigen hebben wellicht nog een chip en kunnen worden herenigd met de eigenaar of anders onvruchtbaar teruggeplaatst. Soms zijn katten zo verwilderd dat ze niet meer kunnen wennen aan mensen.”
Isabelle vertelt ook dat ze in gesprek zijn met Recron, de overkoepelende organisatie van vakantieparken om zo tot beter beleid te komen. “Wij zouden het bijvoorbeeld een goed idee vinden wanneer parken goed controleren of er katten mee komen en een borg vragen. Die krijgen vakantiegangers pas terug als ze bij weggaan aantonen dat de kat in de auto zit. Dit zal geen sluitend systeem zijn maar het is een begin.”
Daarna wordt het kouder in Nederland, ijskoud. Ik vraag me regelmatig af hoe het gaat met de katten. Ik troost me met de laatste woorden van Isabelle: “Bij de parken hebben de katten het redelijk. Er is weinig verkeer, voldoende schuilplaatsen en er zijn altijd mensen en dus voedsel in de buurt.” Ik durf niet te kijken of de huisjes in Overloon volgeboekt zijn in de winter.
Mijn leven gaat door. Er is werk, een vreselijke verbouwing, een sterfgeval en een verhuizing. Soms kijk ik naar sites van dierenasiels in de buurt van Overloon. Mijn parkkatten zoeken blijkbaar geen baasje.
De winter gaat ook voorbij, de lente komt. Eén keer schrik ik wakker van een droom waarin het kittentje op een donkere weg in de koplampen van een auto kijkt. In een andere droom wonen wij in het huisje, samen met de vijf poezenbeesten.
Wij zouden het bijvoorbeeld een goed idee vinden wanneer parken goed controleren of er katten mee komen en een borg vragen. Die krijgen vakantiegangers pas terug als ze bij weggaan aantonen dat de kat in de auto zit.
Afschieten
Alarmerend is vooral het denken over deze katten. Menigeen meent dat je zwerfkatten niet mag voeden. En dat terwijl de diertjes daar grotendeels afhankelijk van zijn. Schooieren en ‘overlast’ veroorzaken doen ze juist als ze honger hebben. Ook andere vrije dieren in de stad worden nogal eens gezien als lastpakken die je beter niet kunt voeden. Nota bene de Partij van de Dieren vindt dat eenden voeren verboden moet worden.
De Vogelbescherming denkt daar gelukkig genuanceerder over.
Nog schokkender zijn de discussies over het al dan niet afschieten! van katten. Tot voor kort kon je in veel provincies legaal verwilderde katten doodschieten. Nu kan dat nog steeds in de provincies Utrecht en Friesland, terwijl Groningen en Zeeland overwegen om de jacht op katten zonder huis weer te openen.
Terwijl het in veel kringen inmiddels onacceptabel is om een bitterbal te eten of zelfs een gebakken ei, roept het rücksichtslos afschieten van katten en andere niet-menselijke soorten relatief weinig weerstand op.
Gezond verstand en inlevingsvermogen zijn dan ook vaak ver te zoeken in dit soort discussies. Zo bezien hebben mijn parkkatten het dan inderdaad relatief goed. Als ze tenminste niet zijn afgeschoten.
Overigens komt er maanden later wel een keuken in ons nieuwe huis. Kort na de verhuizing komen er ook twee katten. Timo en Amy zijn vorig jaar als zwaar verwaarloosde, zieke kittens gevonden en liefdevol opgevangen door Stichting Kittenopvang Moederloos. Nu zijn ze bij ons.
Mijn lieve parkkatten zal ik nooit vergeten. Ik kon ze niet redden. Hopelijk iemand anders wel.
Update 18-9-19: De katten zijn begin dit jaar overgebracht naar dierenopvangcentrum Hokazo in Uden. Het kittentje en de rode poes hebben inmiddels samen een huisje, net als de zwart-witte kat. Eén gevangen poes bleek zwanger te zijn van vier kittens en verblijft bij een van de medewerkers van het centrum. Kat Gollem wacht nog op een huis.
De lieve zwarte kat Bubbles (op de foto) is helaas overleden aan FIP.